We krijgen, als werknemers op het vliegveld, korting op al het eten en drinken. Zo drink ik bijv. koffie met croissant voor 2 euro, en een heel groot broodje met van alles en nog wat voor 2 euro ook. Oftewel, je kunt het eigenlijk niet eens zelf maken voor dat geld.
Vanochtend weer gewerkt van 5 tot 7.30 en weer naar huis. Sliep ik net om 9 uur, belde Vicente. Hij is nog steeds hartstikke ziek en heeft heel veel pijn. Het is ontzettend sneu allemaal, en ik ben er eigenlijk best ongerust over.
Ik loop hier in mijn uniform. Een donkerblauwe kokerrok tot op de knie, een lichtblauw overhemd met korte mouw en daarover heen een strakke blauwe spencer met knopen. Verder draag ik een blauw sjaaltje waar met rode letters de naam van het bedrijf waar ik voor werk, alltours, op staat. Op het spencer zit een bordje met mijn naam en verder draag ik aan een lang rood koort een toegangskaart voor werknemer op het vliegveld.
Deze kaart heb je nodig om (bijna) overal in te kunnen zonder toestemming te hoeven vragen. Zo parkeer ik voor heel weinig geld mijn huurautootje op een speciale parkeerplaats voor werknemers van het vliegveld en loop iedere keer een paar kilometer om er te komen. Ook moet ik reizigers zoeken die 'kwijt zijn', bijv. omdat hun koffers niet aankwamen, of omdat ze speciale bagage bij zich hadden en zo ergens anders beland zijn. Verder moet ik COMAIL afgeven en ophalen. Dat is een speciale koffer van het bedrijf die met het vliegtuig meereist naar of van Duitsland. Die koffer reist zonder persoon, en is altijd open. Iedereen zou er dus zo wat in kunnen stoppen. Als je veel fantasie hebt, is het dus mogelijk dat er dingen in zouden kunnen zitten die er niet in mogen. Eigenlijk vind ik dat best riskant. Ik moet maar vertrouwen dat alles ok is, want diegene die het aanneemt en afgeeft, ben ik. Die koffers geef je af in de kelder van het vliegveld, een hele verdieping op zich.
Ik zit op een kantoortje bij de aankomsthal. Daar heb ik een fax, een computer en een kast met formulieren zoals bijv. tickets voor de boot of voor het vliegtuig. Soms moet je dat ook uitschrijven. Verder sta ik aan een soort balie bij de aankomst, wanneer het vliegtuig aankomt. De mensen melden zich dan bij mij en ik geef ze aan welke bus ze moeten nemen. Als iedereen in de juiste bus zit, ga ik daar informatie geven en houd mijn praatje in het Duits voor de toeristen. Dat lees ik bijna allemaal van een papiertje af, want het lukt me nog niet zo best dat uit het hoofd te doen.
Het autootje is een grijze Nissan Micra, een klein ding dus. Het is van de zaak. Ik moet er iedere keer voor tanken op eigen kosten, en aan het eind van de maand moet ik een declaratie maken en de maand daarop krijg ik het geld weer terug. Ik heb twee hele grote beschadigingen in de auto, overigens niet mijn schuld. Het bedrijf vindt het niet belangrijk, dus ik ook niet. Er is veel onvrede binnen het bedrijf over de manier van werken en geld verdienen. Ik probeer er niet te veel aan mee te doen, want wil toch proberen te genieten van dit halve jaar. Die vrije tijd die ik heb, probeer ik goed te benutten.
Zo ben ik met een collega een dag de bergen in geweest met de auto. Hierbij een foto van het gebergte. Tenerife is werkelijk een prachtig eiland. Er is heel erg veel verschillend landschap te zien. Het is zowel voor natuurliefhebbers als voor zonaanbidders. Je kunt er berg beklimmen, boswandelen, aan het strand bakken, surfen en niet te vergeten, shoppen. Ik shop (bijna) nooit. Toch geef ik wel geld uit, want heb dingen nodig voor mijn werk. Zo heb ik bijv. schoenen moeten kopen (zwarte dichte schoenen), een zwarte tas (overigens best leuk die tas en 'maar 25 euro' en een grote portemonnee). Verder heb ik een leesbril moeten kopen, want die van mij van de Hema was stuk, en ik moet veel kleine lettertjes lezen. Hier is een leesbril drie keer zo duur, maar het moest, dus heb ik het gedaan.
Afgelopen dinsdag was mijn vrije dag. Dat heb ik 1x per week. Ik ben naar de hoofdstad gereden en heb me daar in een goedkoop koopcentrum een beige linnen broek met witte katoenen blouse gekocht voor die vrije dagen dat het heet is en ik vrij ben. Ik heb erg weinig kleding bij me, maar dat is niet erg. Als ik toch geld uit moet geven, dan liever aan belevenissen. In de hoofdstad woont ook een hele goede kennis van ons van vroeger uit Valencia. Het is een jong echtpaar, hij werkt als 'crimi'-politie in de hoofdstad. Ik heb ze gebeld, toen ik aankwam een tijdje geleden, en ze nodigden me uit om bij hun thuis te eten. Het was hartstikke leuk ze weer te zien na meer dan tien jaar. Ze hebben nu 2 kindertjes en ze namen me overal mee naar toe. Ik ga er vast nog eens vaker heen. Mijn kennis (Toni), komt overal op de Canarische eilanden waar moorden of andere vreselijke zaken gebeuren, en ook komt hij vaak op het vliegveld. Zo heeft hij me gezegd de volgende keer samen met mij hier koffie te gaan drinken. Dat doen we altijd in Spanje, kopje koffie (=cortado) in de bar als je elkaar wilt treffen, heerlijk.
Ik woon samen in een flatje, met een collega (Beate), van 42. Ze is Poolse en praat aan één stuk door. Vreselijk, maar als ik er echt zat van ben, ga ik op mijn kamer zitten. Mijn kamer is erg groot en er staat een fantastisch reuze groot bed in. Het flatje is best leuk, ware het niet dat het erg ver van mijn werk ligt en dat mijn collega zoveel praat (en niks uitvoert behalve roken en koffie drinken).
Nu heb ik nog een mannelijke collega van 36 (Oliver), die wel dichtbij het vliegveld woont in een dorpje direct aan het strand. Hij heeft een appartement met drie slaapkamers en 2 badkamers en ik mag daar altijd slapen als ik dat wil, dus dat heb ik vorig weekend gedaan en dit komende weekend doe ik het weer. Het is een soort hippie dorpje, vroeger vissersdorpje, met een prachtig groot en lang zandstrand, een geweldige boulevard en heel veel leuke barretjes en restaurantjes, waar bijna alleen maar Spanjaarden wonen en leven. Het is heerlijk daar aan het strand in een barretje koffie of een biertje te drinken, of je broodje lekker op te eten aan zee. Bovendien is het gezellig kletsen met die collega en we hebben het vorige weekend samen 's avonds gegeten aan de boulevard voor een tientje. Dat is nog te doen.
Volgende keer schrijf ik meer over mijn collega's en andere zaken. Iedere dag zijn er veel belevenissen, en dat maakt dat de tijd vrij snel voorbij gaat. Ik zit hier nu al een maand.
Ongelovelijk, ik had nooit gedacht dat ik het uit zou houden.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Quieres comentar algo?