Avonturen van je dochter TFS3

Steeds meer voel ik me hier thuis. Het werk is een routine aan het worden, waardoor het steeds minder tijd en moeite kost. Ondanks de vele uren en dagen, vind ik steeds vaker tijd om andere dingen te doen die mijn interesse hebben.


Het dorp waar ik woon ligt aan de grens met een hoge bergketen Het ligt op ong. 300 meter hoogte en zo'n 3 km van zee. Het is een heel oud dorpje, wat een enorme groei doorgemaakt heeft in de 80-iger jaren, toen het toerisme enorm is toegenomen op Tenerife. Ik woon in een eenvoudige arbeiderswijk, met veel vrij lage flats. In de parkjes tussen de flatgebouwen, spelen enorm veel kleine kinderen. Het is altijd vrolijk om kinderen te horen en zien spelen. Het is er dus niet 'lekker rustig en stil' zoals de doorsnee Nederlander dat graag wil.

De bevolking bestaat uit oorspronkelijke bewoners van het eiland en 'import', zoals ik, en al die andere 'gastarbeiders' die ooit nodig waren om de enorme groei van de toeristenstroom te kunnen opvangen. Nu loopt echter alles terug, en is er heel veel werkeloosheid. In de parken zitten marrokkaanse moedertjes naast de zuid-amerikaanse mama's. Alles zit hier door elkaar en leeft langs elkaar heen. Ook zijn er heel veel pubers die wat op straat hangen.

In het oude gedeelte van het stadje (wat overigens eigenlijk alleen maar uit één straat bestaat), zijn heel veel caféetjes met terrasjes. Daar ga ik vaker zitten een kopje koffie drinken en kijken of ik zo met mensen van hier in contact kom. Dat wil nog niet helemaal lukken.

Er is ook een Cultuurcentrum, waar de bibliotheek is, een klein theater en een expositie ruimte. Gisteren ben ik lid geworden van de bib (dat is bijna overal in Spanje gratis) en heb een heel goed boek geleend. Ben er gelijk in begonnen, heerlijk.

Iedere dag, na mijn werk, ga ik een uurtje lopen, meestal richting het oude centrum. Nu heb ik daar een prachtig plekje ontdekt, achter het gemeentehuis. Er is een klein park, waar wat kleine kinderen met hun moeders zitten, en waar je een geweldig uitzicht hebt op de bijna duizend meter hoge bergen, direct bij het dorp. De scheiding dorp - bergen is gevormd door een indrukwekkend lang en diep ravijn 'el barranco del diablo', oftewel 'het ravijn van de duivel'.

In de namiddag, na mijn werk, pak ik mijn schilder- en schrijfspulletjes in mijn rugzak en ga daar zitten kijken naar het ondergaan van de zon en het prachtige licht op de bergen. Meestal pak ik mijn schrijfblok of iets anders om te tekenen en ga wat relaxen en nadenken over wat ik allemaal op dit eiland wil gaan doen.

Ondertussen heb ik thuis een grote verzameling prachtige vulkaanstenen, oude ijzerresten en gedroogde resten hout. Deze materialen gebruik ik als basis voor teksten en tekeningen. In de bib vond ik een paar schilderwedstrijden, en heb besloten hier aan mee te gaan doen. Vandaag heb ik het eerste materiaal gekocht.

Ook ben ik bezig met het bedenken van een projekt om aan de gemeente voor te stellen. Het is een projekt waar ik al jaren mee bezig ben, en wat vrij simpel aan te passen is aan dit eiland en wel 'wat betekent thuis voor jou'. Misschien is het nog wat vroeg hiervoor, dus eerst maar eens rustig door gaan met mij hier thuis te voelen.

Als ik daar zo 's avonds zit te schrijven en denken, en de vogeltjes zie en hoor hoe ze zich klaar maken voor de nacht, dan voel ik me intens gelukkig met het leven. Diezelfde vogeltjes hoorde en zag ik overal waar ik me fijn gevoeld heb, zoals door de balkonduren van mijn flatje in Puzol, in het oude middeleeuwse bergdorpje Vilafames en in de tuin bij Jeroen en Marianne.

Het is een ongelovelijke ervaring zo te kunnen genieten in een vreemde omgeving, zonder familie en vrienden. Dit is echt nieuw voor mij, en dat ondanks mijn 56 levensjaren.