Steeds meer voel ik me hier thuis. Het werk is een routine aan het worden, waardoor het steeds minder tijd en moeite kost. Ondanks de vele uren en dagen, vind ik steeds vaker tijd om andere dingen te doen die mijn interesse hebben.
Het dorp waar ik woon ligt aan de grens met een hoge bergketen Het ligt op ong. 300 meter hoogte en zo'n 3 km van zee. Het is een heel oud dorpje, wat een enorme groei doorgemaakt heeft in de 80-iger jaren, toen het toerisme enorm is toegenomen op Tenerife. Ik woon in een eenvoudige arbeiderswijk, met veel vrij lage flats. In de parkjes tussen de flatgebouwen, spelen enorm veel kleine kinderen. Het is altijd vrolijk om kinderen te horen en zien spelen. Het is er dus niet 'lekker rustig en stil' zoals de doorsnee Nederlander dat graag wil.
De bevolking bestaat uit oorspronkelijke bewoners van het eiland en 'import', zoals ik, en al die andere 'gastarbeiders' die ooit nodig waren om de enorme groei van de toeristenstroom te kunnen opvangen. Nu loopt echter alles terug, en is er heel veel werkeloosheid. In de parken zitten marrokkaanse moedertjes naast de zuid-amerikaanse mama's. Alles zit hier door elkaar en leeft langs elkaar heen. Ook zijn er heel veel pubers die wat op straat hangen.
In het oude gedeelte van het stadje (wat overigens eigenlijk alleen maar uit één straat bestaat), zijn heel veel caféetjes met terrasjes. Daar ga ik vaker zitten een kopje koffie drinken en kijken of ik zo met mensen van hier in contact kom. Dat wil nog niet helemaal lukken.
Er is ook een Cultuurcentrum, waar de bibliotheek is, een klein theater en een expositie ruimte. Gisteren ben ik lid geworden van de bib (dat is bijna overal in Spanje gratis) en heb een heel goed boek geleend. Ben er gelijk in begonnen, heerlijk.
Iedere dag, na mijn werk, ga ik een uurtje lopen, meestal richting het oude centrum. Nu heb ik daar een prachtig plekje ontdekt, achter het gemeentehuis. Er is een klein park, waar wat kleine kinderen met hun moeders zitten, en waar je een geweldig uitzicht hebt op de bijna duizend meter hoge bergen, direct bij het dorp. De scheiding dorp - bergen is gevormd door een indrukwekkend lang en diep ravijn 'el barranco del diablo', oftewel 'het ravijn van de duivel'.
In de namiddag, na mijn werk, pak ik mijn schilder- en schrijfspulletjes in mijn rugzak en ga daar zitten kijken naar het ondergaan van de zon en het prachtige licht op de bergen. Meestal pak ik mijn schrijfblok of iets anders om te tekenen en ga wat relaxen en nadenken over wat ik allemaal op dit eiland wil gaan doen.
Ondertussen heb ik thuis een grote verzameling prachtige vulkaanstenen, oude ijzerresten en gedroogde resten hout. Deze materialen gebruik ik als basis voor teksten en tekeningen. In de bib vond ik een paar schilderwedstrijden, en heb besloten hier aan mee te gaan doen. Vandaag heb ik het eerste materiaal gekocht.
Ook ben ik bezig met het bedenken van een projekt om aan de gemeente voor te stellen. Het is een projekt waar ik al jaren mee bezig ben, en wat vrij simpel aan te passen is aan dit eiland en wel 'wat betekent thuis voor jou'. Misschien is het nog wat vroeg hiervoor, dus eerst maar eens rustig door gaan met mij hier thuis te voelen.
Als ik daar zo 's avonds zit te schrijven en denken, en de vogeltjes zie en hoor hoe ze zich klaar maken voor de nacht, dan voel ik me intens gelukkig met het leven. Diezelfde vogeltjes hoorde en zag ik overal waar ik me fijn gevoeld heb, zoals door de balkonduren van mijn flatje in Puzol, in het oude middeleeuwse bergdorpje Vilafames en in de tuin bij Jeroen en Marianne.
Het is een ongelovelijke ervaring zo te kunnen genieten in een vreemde omgeving, zonder familie en vrienden. Dit is echt nieuw voor mij, en dat ondanks mijn 56 levensjaren.
domingo, 19 de junio de 2011
Avonturen van je dochter TFS2
Vanaf zes uur vanochtend zit ik hier in mijn kantoortje op het vliegveld van Tenerife Sur, oftewel TFS. Ieder vliegveld over de hele wereld heeft zijn afkortingen, zo is bijv. Amsterdam AMS, Düsseldorf DUS en Tenerife Sur is dus TFS. Soms zoek ik me rot, want dan staat er bijv. TXL, wat lijkt op Texel, maar nee..het is Berlijn Tegel. Toen ik begon, leek het allemaal erg ingewikkeld, maar nu ik hier een maandje bezig ben, zijn die afkortingen geen enkel probleem meer.
Wat soms een probleempje is, is het Duits van de Zwitsers of de Oostenrijkers. Als ik het Duits wat ze spreken niet begrijp, kijk ik ze waarschijnlijk net zo aan als zij mij bij mijn 'BGT'. BGT is de 'vakterm' voor Begrüssungstreff, oftewel welkomswoord, in de bus.
Alles hangt aan elkaar met afkortingen.
Als ik 's ochtends begin, parkeer ik dus op een speciale parkeerplaats voor medewerkers van het vliegveld. Daarna 10 minuten lopen om bij mijn kantoortje aan te komen.Voordat ik mijn kantoortje binnen ga, kijk ik op de grote beeldschermen de uitgaande vluchten en kijk of er vertragingen zijn bij inkomende vluchten en noteer alles op een groot blok wat ik ALTIJD bij me heb.
Dan ga ik het kantoortje in via een achterdeurtje, wat nooit op slot zit. Hier kan dus jan en allemaal naar binnen. Er is dan ook al vaak gestolen. Mijn tas heb ik dus altijd om als ik werk en niet in het bureau zit.
Dan bel ik de busmaatschappij die de mensen naar de hotels gaat brengen en krijg alle busnummers door. Daarna maak ik lijsten voor de chauffeurs van de bussen, zodat ze weten waar ze wie moeten afzetten. En dan maar hopen dat de chauffeur zich op tijd bij mij meldt. Als dat goed gaat, zegt hij mij waar de bus staat. Op zich is dat altijd een grote vraag, want net zoals overal in Spanje, wordt ook hier altijd verbouwd. Als de verbouwing in het zuiden klaar is, beginnen ze in het noorden weer opnieuw. Coordineren is niet de sterkste kant van de Spanjaard.
Nu staan de bussen dus heel ergens anders, als misschien morgen of overmorgen.
En nu ik toch over de bussen begonnen ben, dat is een hoofdstuk op zich.
Op Tenerife zijn honderden bussen, hoeveel weet ik niet precies, maar een groot deel van de economie drijft op het vervoer van toeristen in bussen. Al die bussen worden gereden door vooral mannelijke Spaanse chauffeurs. Je hebt jonge en oude chauffeurs, dikke en dunne maar ze hebben één ding allemaal gemeen, en dat is dat het echte 'machos' zijn. Kijken naar elke jonge en soms oudere vrouw, maken voortdurend opmerkingen om vooral op te vallen en proberen bij (bijna) iedere vrouw in de smaak te vallen met als doel zo snel mogelijk tot een 'intensievere samenwerking' over te gaan. Een groot deel van de werknemers op het vliegveld zijn chauffeurs EN reisleidsters...een gevaarlijke explosieve combinatie.
De reisleidster is vooral vrouwelijk, ziet er altijd verzorgd uit, heeft een rok (je ziet de benen dus) en hoge hakjes aan en vindt mannen leuk. Er wordt de hele dag geflirt met meer of minder succes. De eerste dag dat ik begon, werd mij, 56 jaar oud, zelfs al om mijn mobiele nummer gevraagd, ondanks mijn spillebeetjes. Als je bepaalde zaken gedaan wilt krijgen, zul je handig hiermee om moeten gaan. Gelukkig ben ik wel wat gewend na 20 jaar bij het vrachtwagentransport gezeten te hebben, en tot nu toe lukt het aardig.
Na een paar dagen werd ik opgenomen in 'de groep', en vertelde een Nederlandse reisleidster (46 j) dat het uit was met haar 'chauffeur Thomas'. Thomas is getrouwd, en zijn vrouw wist van de relatie, maar bleef bij haar man. Thomas was na 5 jaar relatie met zijn reisleidster, zat van haar. Zij vertelde mij dat bijna alle chauffeurs scharreltjes hebben met meisjes en vrouwen. Hun echtelijke relatie schijnt hier niet onder te lijden. De vrouwen bieden zich aan, zei mijn collegaatje dus.
Gedurende mijn eerste dagen op het vliegveld, deed ik heel goed mijn best om vooral alle namen van iedereen goed te onthouden. Wat wil nu, ik had de naam van één van de kleinste en oudste chauffeurs onthouden, Diego. Iedere keer als ik hem zag, zei ik dus 'hola Diego' en na drie keer, kwam hij achter me aan om te vragen of ik iets speciaals wilde, want ik had zijn naam onthouden. Oh no, dacht ik, kappen die handel, dus als ik hem zag, groette ik niet meer.Maar hij hoopte denk ik toch beet te hebben en kwam een paar dagen later mij uitnodigen uit om iets te gaan drinken na het werk. Toen heb ik kort en krachtig 'nee' gezegd, en hoop dat hij nu niet verder gaat.
![]()
Mijn collegaatjes zitten soms te giebelen omdat ze 'die chauffeur die op Russel Crow, dat is een sexy filmster' lijkt, zo leuk vinden. Ze draaien en lachen dan net zo lang, totdat de vent het door heeft. Ik lach me kapot, het is precies zoals in de dierenwereld. Ik heb er ook foto's van gemaakt, hierbij twee van die foto's.
![]()
Het bedrijf waarvoor ik werk heeft één eigen bus, met daarop een wat oudere chauffeur, Ramon. Ramon heeft mij het één en ander verteld over het leven op Tenerife en het transportwezen, onder het drinken van de vele 'cortados' die we hier allemaal in de bar bestellen. Ik vertelde dat ik op mijn vrije dagen het eiland verken en hij bood aan dat ik met zijn bus mee kan, gratis, omdat ik bij hetzelfde bedrijf werk. Gisteren ben ik dus naar de noord kant geweest, naar het stadje Puerto La Cruz. De bus ging naar de dierentuin 'Loropark', één van de grootste dierentuinen van Europa. Dit park ligt tegen de stad aan. Ik ben toen gaan lopen langs de strandboulevard en de zwarte stranden naar de stad. De stad is prachtig, met geweldig mooie zwembaden aan zee, die gevuld zijn met zeewater.
Mijn collega Oliver zei wel 'pas op voor Ramon', en ik laat het dan ook maar bij deze ene keer meerijden in de bus.
Dan hieronder nog een soort puzzeltje. Dit zijn berichten die ik dagelijks door krijg en ik moet er dan even de bril voor opzetten en mijn verstand er bij houden, want ik vind het eigenlijk zo ontzettend saai
Mrs. GAEBLER, BEATE F987746 TXL TXL TFS TXL 25.05.11 Sol Princesa Dacil
IB 075-511388288
CRS: GA - PNR: VX5MTI
En de volgende keer meer. Mochten jullie speciale interesse hebben in een thema, geef me dit dan even door, dan kan ik misschien daarover ook wat meer vertellen.
Wat soms een probleempje is, is het Duits van de Zwitsers of de Oostenrijkers. Als ik het Duits wat ze spreken niet begrijp, kijk ik ze waarschijnlijk net zo aan als zij mij bij mijn 'BGT'. BGT is de 'vakterm' voor Begrüssungstreff, oftewel welkomswoord, in de bus.
Alles hangt aan elkaar met afkortingen.
Als ik 's ochtends begin, parkeer ik dus op een speciale parkeerplaats voor medewerkers van het vliegveld. Daarna 10 minuten lopen om bij mijn kantoortje aan te komen.Voordat ik mijn kantoortje binnen ga, kijk ik op de grote beeldschermen de uitgaande vluchten en kijk of er vertragingen zijn bij inkomende vluchten en noteer alles op een groot blok wat ik ALTIJD bij me heb.
Dan ga ik het kantoortje in via een achterdeurtje, wat nooit op slot zit. Hier kan dus jan en allemaal naar binnen. Er is dan ook al vaak gestolen. Mijn tas heb ik dus altijd om als ik werk en niet in het bureau zit.
Dan bel ik de busmaatschappij die de mensen naar de hotels gaat brengen en krijg alle busnummers door. Daarna maak ik lijsten voor de chauffeurs van de bussen, zodat ze weten waar ze wie moeten afzetten. En dan maar hopen dat de chauffeur zich op tijd bij mij meldt. Als dat goed gaat, zegt hij mij waar de bus staat. Op zich is dat altijd een grote vraag, want net zoals overal in Spanje, wordt ook hier altijd verbouwd. Als de verbouwing in het zuiden klaar is, beginnen ze in het noorden weer opnieuw. Coordineren is niet de sterkste kant van de Spanjaard.
Nu staan de bussen dus heel ergens anders, als misschien morgen of overmorgen.
En nu ik toch over de bussen begonnen ben, dat is een hoofdstuk op zich.
Op Tenerife zijn honderden bussen, hoeveel weet ik niet precies, maar een groot deel van de economie drijft op het vervoer van toeristen in bussen. Al die bussen worden gereden door vooral mannelijke Spaanse chauffeurs. Je hebt jonge en oude chauffeurs, dikke en dunne maar ze hebben één ding allemaal gemeen, en dat is dat het echte 'machos' zijn. Kijken naar elke jonge en soms oudere vrouw, maken voortdurend opmerkingen om vooral op te vallen en proberen bij (bijna) iedere vrouw in de smaak te vallen met als doel zo snel mogelijk tot een 'intensievere samenwerking' over te gaan. Een groot deel van de werknemers op het vliegveld zijn chauffeurs EN reisleidsters...een gevaarlijke explosieve combinatie.
De reisleidster is vooral vrouwelijk, ziet er altijd verzorgd uit, heeft een rok (je ziet de benen dus) en hoge hakjes aan en vindt mannen leuk. Er wordt de hele dag geflirt met meer of minder succes. De eerste dag dat ik begon, werd mij, 56 jaar oud, zelfs al om mijn mobiele nummer gevraagd, ondanks mijn spillebeetjes. Als je bepaalde zaken gedaan wilt krijgen, zul je handig hiermee om moeten gaan. Gelukkig ben ik wel wat gewend na 20 jaar bij het vrachtwagentransport gezeten te hebben, en tot nu toe lukt het aardig.
Na een paar dagen werd ik opgenomen in 'de groep', en vertelde een Nederlandse reisleidster (46 j) dat het uit was met haar 'chauffeur Thomas'. Thomas is getrouwd, en zijn vrouw wist van de relatie, maar bleef bij haar man. Thomas was na 5 jaar relatie met zijn reisleidster, zat van haar. Zij vertelde mij dat bijna alle chauffeurs scharreltjes hebben met meisjes en vrouwen. Hun echtelijke relatie schijnt hier niet onder te lijden. De vrouwen bieden zich aan, zei mijn collegaatje dus.
Gedurende mijn eerste dagen op het vliegveld, deed ik heel goed mijn best om vooral alle namen van iedereen goed te onthouden. Wat wil nu, ik had de naam van één van de kleinste en oudste chauffeurs onthouden, Diego. Iedere keer als ik hem zag, zei ik dus 'hola Diego' en na drie keer, kwam hij achter me aan om te vragen of ik iets speciaals wilde, want ik had zijn naam onthouden. Oh no, dacht ik, kappen die handel, dus als ik hem zag, groette ik niet meer.Maar hij hoopte denk ik toch beet te hebben en kwam een paar dagen later mij uitnodigen uit om iets te gaan drinken na het werk. Toen heb ik kort en krachtig 'nee' gezegd, en hoop dat hij nu niet verder gaat.
Mijn collegaatjes zitten soms te giebelen omdat ze 'die chauffeur die op Russel Crow, dat is een sexy filmster' lijkt, zo leuk vinden. Ze draaien en lachen dan net zo lang, totdat de vent het door heeft. Ik lach me kapot, het is precies zoals in de dierenwereld. Ik heb er ook foto's van gemaakt, hierbij twee van die foto's.
Mijn collega Oliver zei wel 'pas op voor Ramon', en ik laat het dan ook maar bij deze ene keer meerijden in de bus.
Dan hieronder nog een soort puzzeltje. Dit zijn berichten die ik dagelijks door krijg en ik moet er dan even de bril voor opzetten en mijn verstand er bij houden, want ik vind het eigenlijk zo ontzettend saai
Mrs. GAEBLER, BEATE F987746 TXL TXL TFS TXL 25.05.11 Sol Princesa Dacil
IB 075-511388288
CRS: GA - PNR: VX5MTI
En de volgende keer meer. Mochten jullie speciale interesse hebben in een thema, geef me dit dan even door, dan kan ik misschien daarover ook wat meer vertellen.
Avonturen van je dochter TFS 1
Hierbij een foto van mij voor een bord gebakken inktvis. Dat had ik mijn hele leven nog niet gegeten, en het was echt verrukkelijk. Ik heb zoveel gegeten, dat ik de hele dag niks meer gehad heb. Mijn honger gevoel is helemaal weg door al het werken en de zenuwen, dus eigenlijk zou deze baan ook iets voor jou zijn ma. De kilo's vliegen er af. Er is op het vliegveld wel een snoepwinkel, maar ik ben er pas 1 keer in gegaan en probeer het niet weer te doen.
![]()
We krijgen, als werknemers op het vliegveld, korting op al het eten en drinken. Zo drink ik bijv. koffie met croissant voor 2 euro, en een heel groot broodje met van alles en nog wat voor 2 euro ook. Oftewel, je kunt het eigenlijk niet eens zelf maken voor dat geld.
Vanochtend weer gewerkt van 5 tot 7.30 en weer naar huis. Sliep ik net om 9 uur, belde Vicente. Hij is nog steeds hartstikke ziek en heeft heel veel pijn. Het is ontzettend sneu allemaal, en ik ben er eigenlijk best ongerust over.
Ik loop hier in mijn uniform. Een donkerblauwe kokerrok tot op de knie, een lichtblauw overhemd met korte mouw en daarover heen een strakke blauwe spencer met knopen. Verder draag ik een blauw sjaaltje waar met rode letters de naam van het bedrijf waar ik voor werk, alltours, op staat. Op het spencer zit een bordje met mijn naam en verder draag ik aan een lang rood koort een toegangskaart voor werknemer op het vliegveld.
Deze kaart heb je nodig om (bijna) overal in te kunnen zonder toestemming te hoeven vragen. Zo parkeer ik voor heel weinig geld mijn huurautootje op een speciale parkeerplaats voor werknemers van het vliegveld en loop iedere keer een paar kilometer om er te komen. Ook moet ik reizigers zoeken die 'kwijt zijn', bijv. omdat hun koffers niet aankwamen, of omdat ze speciale bagage bij zich hadden en zo ergens anders beland zijn. Verder moet ik COMAIL afgeven en ophalen. Dat is een speciale koffer van het bedrijf die met het vliegtuig meereist naar of van Duitsland. Die koffer reist zonder persoon, en is altijd open. Iedereen zou er dus zo wat in kunnen stoppen. Als je veel fantasie hebt, is het dus mogelijk dat er dingen in zouden kunnen zitten die er niet in mogen. Eigenlijk vind ik dat best riskant. Ik moet maar vertrouwen dat alles ok is, want diegene die het aanneemt en afgeeft, ben ik. Die koffers geef je af in de kelder van het vliegveld, een hele verdieping op zich.
Ik zit op een kantoortje bij de aankomsthal. Daar heb ik een fax, een computer en een kast met formulieren zoals bijv. tickets voor de boot of voor het vliegtuig. Soms moet je dat ook uitschrijven. Verder sta ik aan een soort balie bij de aankomst, wanneer het vliegtuig aankomt. De mensen melden zich dan bij mij en ik geef ze aan welke bus ze moeten nemen. Als iedereen in de juiste bus zit, ga ik daar informatie geven en houd mijn praatje in het Duits voor de toeristen. Dat lees ik bijna allemaal van een papiertje af, want het lukt me nog niet zo best dat uit het hoofd te doen.
Het autootje is een grijze Nissan Micra, een klein ding dus. Het is van de zaak. Ik moet er iedere keer voor tanken op eigen kosten, en aan het eind van de maand moet ik een declaratie maken en de maand daarop krijg ik het geld weer terug. Ik heb twee hele grote beschadigingen in de auto, overigens niet mijn schuld. Het bedrijf vindt het niet belangrijk, dus ik ook niet. Er is veel onvrede binnen het bedrijf over de manier van werken en geld verdienen. Ik probeer er niet te veel aan mee te doen, want wil toch proberen te genieten van dit halve jaar. Die vrije tijd die ik heb, probeer ik goed te benutten.
Zo ben ik met een collega een dag de bergen in geweest met de auto. Hierbij een foto van het gebergte. Tenerife is werkelijk een prachtig eiland. Er is heel erg veel verschillend landschap te zien. Het is zowel voor natuurliefhebbers als voor zonaanbidders. Je kunt er berg beklimmen, boswandelen, aan het strand bakken, surfen en niet te vergeten, shoppen. Ik shop (bijna) nooit. Toch geef ik wel geld uit, want heb dingen nodig voor mijn werk. Zo heb ik bijv. schoenen moeten kopen (zwarte dichte schoenen), een zwarte tas (overigens best leuk die tas en 'maar 25 euro' en een grote portemonnee). Verder heb ik een leesbril moeten kopen, want die van mij van de Hema was stuk, en ik moet veel kleine lettertjes lezen. Hier is een leesbril drie keer zo duur, maar het moest, dus heb ik het gedaan.
![]()
Afgelopen dinsdag was mijn vrije dag. Dat heb ik 1x per week. Ik ben naar de hoofdstad gereden en heb me daar in een goedkoop koopcentrum een beige linnen broek met witte katoenen blouse gekocht voor die vrije dagen dat het heet is en ik vrij ben. Ik heb erg weinig kleding bij me, maar dat is niet erg. Als ik toch geld uit moet geven, dan liever aan belevenissen. In de hoofdstad woont ook een hele goede kennis van ons van vroeger uit Valencia. Het is een jong echtpaar, hij werkt als 'crimi'-politie in de hoofdstad. Ik heb ze gebeld, toen ik aankwam een tijdje geleden, en ze nodigden me uit om bij hun thuis te eten. Het was hartstikke leuk ze weer te zien na meer dan tien jaar. Ze hebben nu 2 kindertjes en ze namen me overal mee naar toe. Ik ga er vast nog eens vaker heen. Mijn kennis (Toni), komt overal op de Canarische eilanden waar moorden of andere vreselijke zaken gebeuren, en ook komt hij vaak op het vliegveld. Zo heeft hij me gezegd de volgende keer samen met mij hier koffie te gaan drinken. Dat doen we altijd in Spanje, kopje koffie (=cortado) in de bar als je elkaar wilt treffen, heerlijk.
Ik woon samen in een flatje, met een collega (Beate), van 42. Ze is Poolse en praat aan één stuk door. Vreselijk, maar als ik er echt zat van ben, ga ik op mijn kamer zitten. Mijn kamer is erg groot en er staat een fantastisch reuze groot bed in. Het flatje is best leuk, ware het niet dat het erg ver van mijn werk ligt en dat mijn collega zoveel praat (en niks uitvoert behalve roken en koffie drinken).
Nu heb ik nog een mannelijke collega van 36 (Oliver), die wel dichtbij het vliegveld woont in een dorpje direct aan het strand. Hij heeft een appartement met drie slaapkamers en 2 badkamers en ik mag daar altijd slapen als ik dat wil, dus dat heb ik vorig weekend gedaan en dit komende weekend doe ik het weer. Het is een soort hippie dorpje, vroeger vissersdorpje, met een prachtig groot en lang zandstrand, een geweldige boulevard en heel veel leuke barretjes en restaurantjes, waar bijna alleen maar Spanjaarden wonen en leven. Het is heerlijk daar aan het strand in een barretje koffie of een biertje te drinken, of je broodje lekker op te eten aan zee. Bovendien is het gezellig kletsen met die collega en we hebben het vorige weekend samen 's avonds gegeten aan de boulevard voor een tientje. Dat is nog te doen.
Volgende keer schrijf ik meer over mijn collega's en andere zaken. Iedere dag zijn er veel belevenissen, en dat maakt dat de tijd vrij snel voorbij gaat. Ik zit hier nu al een maand.
Ongelovelijk, ik had nooit gedacht dat ik het uit zou houden.
We krijgen, als werknemers op het vliegveld, korting op al het eten en drinken. Zo drink ik bijv. koffie met croissant voor 2 euro, en een heel groot broodje met van alles en nog wat voor 2 euro ook. Oftewel, je kunt het eigenlijk niet eens zelf maken voor dat geld.
Vanochtend weer gewerkt van 5 tot 7.30 en weer naar huis. Sliep ik net om 9 uur, belde Vicente. Hij is nog steeds hartstikke ziek en heeft heel veel pijn. Het is ontzettend sneu allemaal, en ik ben er eigenlijk best ongerust over.
Ik loop hier in mijn uniform. Een donkerblauwe kokerrok tot op de knie, een lichtblauw overhemd met korte mouw en daarover heen een strakke blauwe spencer met knopen. Verder draag ik een blauw sjaaltje waar met rode letters de naam van het bedrijf waar ik voor werk, alltours, op staat. Op het spencer zit een bordje met mijn naam en verder draag ik aan een lang rood koort een toegangskaart voor werknemer op het vliegveld.
Deze kaart heb je nodig om (bijna) overal in te kunnen zonder toestemming te hoeven vragen. Zo parkeer ik voor heel weinig geld mijn huurautootje op een speciale parkeerplaats voor werknemers van het vliegveld en loop iedere keer een paar kilometer om er te komen. Ook moet ik reizigers zoeken die 'kwijt zijn', bijv. omdat hun koffers niet aankwamen, of omdat ze speciale bagage bij zich hadden en zo ergens anders beland zijn. Verder moet ik COMAIL afgeven en ophalen. Dat is een speciale koffer van het bedrijf die met het vliegtuig meereist naar of van Duitsland. Die koffer reist zonder persoon, en is altijd open. Iedereen zou er dus zo wat in kunnen stoppen. Als je veel fantasie hebt, is het dus mogelijk dat er dingen in zouden kunnen zitten die er niet in mogen. Eigenlijk vind ik dat best riskant. Ik moet maar vertrouwen dat alles ok is, want diegene die het aanneemt en afgeeft, ben ik. Die koffers geef je af in de kelder van het vliegveld, een hele verdieping op zich.
Ik zit op een kantoortje bij de aankomsthal. Daar heb ik een fax, een computer en een kast met formulieren zoals bijv. tickets voor de boot of voor het vliegtuig. Soms moet je dat ook uitschrijven. Verder sta ik aan een soort balie bij de aankomst, wanneer het vliegtuig aankomt. De mensen melden zich dan bij mij en ik geef ze aan welke bus ze moeten nemen. Als iedereen in de juiste bus zit, ga ik daar informatie geven en houd mijn praatje in het Duits voor de toeristen. Dat lees ik bijna allemaal van een papiertje af, want het lukt me nog niet zo best dat uit het hoofd te doen.
Het autootje is een grijze Nissan Micra, een klein ding dus. Het is van de zaak. Ik moet er iedere keer voor tanken op eigen kosten, en aan het eind van de maand moet ik een declaratie maken en de maand daarop krijg ik het geld weer terug. Ik heb twee hele grote beschadigingen in de auto, overigens niet mijn schuld. Het bedrijf vindt het niet belangrijk, dus ik ook niet. Er is veel onvrede binnen het bedrijf over de manier van werken en geld verdienen. Ik probeer er niet te veel aan mee te doen, want wil toch proberen te genieten van dit halve jaar. Die vrije tijd die ik heb, probeer ik goed te benutten.
Zo ben ik met een collega een dag de bergen in geweest met de auto. Hierbij een foto van het gebergte. Tenerife is werkelijk een prachtig eiland. Er is heel erg veel verschillend landschap te zien. Het is zowel voor natuurliefhebbers als voor zonaanbidders. Je kunt er berg beklimmen, boswandelen, aan het strand bakken, surfen en niet te vergeten, shoppen. Ik shop (bijna) nooit. Toch geef ik wel geld uit, want heb dingen nodig voor mijn werk. Zo heb ik bijv. schoenen moeten kopen (zwarte dichte schoenen), een zwarte tas (overigens best leuk die tas en 'maar 25 euro' en een grote portemonnee). Verder heb ik een leesbril moeten kopen, want die van mij van de Hema was stuk, en ik moet veel kleine lettertjes lezen. Hier is een leesbril drie keer zo duur, maar het moest, dus heb ik het gedaan.
Afgelopen dinsdag was mijn vrije dag. Dat heb ik 1x per week. Ik ben naar de hoofdstad gereden en heb me daar in een goedkoop koopcentrum een beige linnen broek met witte katoenen blouse gekocht voor die vrije dagen dat het heet is en ik vrij ben. Ik heb erg weinig kleding bij me, maar dat is niet erg. Als ik toch geld uit moet geven, dan liever aan belevenissen. In de hoofdstad woont ook een hele goede kennis van ons van vroeger uit Valencia. Het is een jong echtpaar, hij werkt als 'crimi'-politie in de hoofdstad. Ik heb ze gebeld, toen ik aankwam een tijdje geleden, en ze nodigden me uit om bij hun thuis te eten. Het was hartstikke leuk ze weer te zien na meer dan tien jaar. Ze hebben nu 2 kindertjes en ze namen me overal mee naar toe. Ik ga er vast nog eens vaker heen. Mijn kennis (Toni), komt overal op de Canarische eilanden waar moorden of andere vreselijke zaken gebeuren, en ook komt hij vaak op het vliegveld. Zo heeft hij me gezegd de volgende keer samen met mij hier koffie te gaan drinken. Dat doen we altijd in Spanje, kopje koffie (=cortado) in de bar als je elkaar wilt treffen, heerlijk.
Ik woon samen in een flatje, met een collega (Beate), van 42. Ze is Poolse en praat aan één stuk door. Vreselijk, maar als ik er echt zat van ben, ga ik op mijn kamer zitten. Mijn kamer is erg groot en er staat een fantastisch reuze groot bed in. Het flatje is best leuk, ware het niet dat het erg ver van mijn werk ligt en dat mijn collega zoveel praat (en niks uitvoert behalve roken en koffie drinken).
Nu heb ik nog een mannelijke collega van 36 (Oliver), die wel dichtbij het vliegveld woont in een dorpje direct aan het strand. Hij heeft een appartement met drie slaapkamers en 2 badkamers en ik mag daar altijd slapen als ik dat wil, dus dat heb ik vorig weekend gedaan en dit komende weekend doe ik het weer. Het is een soort hippie dorpje, vroeger vissersdorpje, met een prachtig groot en lang zandstrand, een geweldige boulevard en heel veel leuke barretjes en restaurantjes, waar bijna alleen maar Spanjaarden wonen en leven. Het is heerlijk daar aan het strand in een barretje koffie of een biertje te drinken, of je broodje lekker op te eten aan zee. Bovendien is het gezellig kletsen met die collega en we hebben het vorige weekend samen 's avonds gegeten aan de boulevard voor een tientje. Dat is nog te doen.
Volgende keer schrijf ik meer over mijn collega's en andere zaken. Iedere dag zijn er veel belevenissen, en dat maakt dat de tijd vrij snel voorbij gaat. Ik zit hier nu al een maand.
Ongelovelijk, ik had nooit gedacht dat ik het uit zou houden.
lunes, 9 de mayo de 2011
Montañas de Anaga
Durante el primer mes de trabajo, podemos hacer por cuenta de la empresa, unos 350 kilometros por nuestra cuenta, para conocer la isla. Mi compañero Oliver me preguntó de hacer juntos una excursión a La Laguna, antigua capital de Tenerife y a las montañas de Anaga. Acepto la oferta encantada, porque sola (todavia) no soy capaz de emprender este tipo de viajes.
Si no fuera por estos paisajes y estas excursiones (y el pan de cada dia), volveria hoy mismo a mi casa con los mios.
jueves, 28 de abril de 2011
Wonen
HABITARPrimera necesidad:
Un refugio
Aqui van los dos refugios q he tenido, hasta ahora, en ‘Teneriffa’, como se llama la isla en aleman.
Hotel Best Tenerife **** - Playa de las Americas – Tenerife sur
Pension completa.
La comida, excelente.
El servicio, excelente.
Alojamiento en una habitación privada en la sexta planta
–puerta rota, baño muy oxidado, ventana en lo alto sin apenas luz natural y sin airco.
Un hotel para 1000 personas. Mucha soledad entre tanta gente.
La vista desde la sexta planta del hotel. Es una barriada muy grande con muchos hoteles y centros comerciales. No hay pueblecito, ni nada antiguo.
Despues de la primera semana, me he mudado al pueblecito Adeje, tambien en el sur de la isla.
Piso Alltours
Calle Cesar Manrique 7
38670 Adeje/Tenerife
Es un segundo y ultimo piso sin ascensor.
En la planta baja y el primer piso vive una pareja alemana, John e Inge, antiguos trabajadores de Alltours. Tienen 71 y 61 años respectivamente, y han dejado el trabajo hace 6 años. Para llegar a mi piso, hay que pasar por su puerta, q siempre esta abierta. Nos ‘controlan’.
En la oficina me habian dicho las compañeras que el piso de Adeje esta muy bien, el mejor de las casas q tiene Altours aquí en el sur de la isla, se veria hasta el mar desde la terraza. Como mi imaginación es muy grande, me habia formado una imagen maravillosa.
He aquí la realidad:
Tu puedes ver el mar? Resulta q los alemanes suelen ser altos. Si yo me pongo encima de una silla, es verdad q veo un poco del mar.
lunes, 18 de abril de 2011
haciendo la digestion/ bezig met de vertering van eten en indrukken
Digerir las primeras impresiones de Tenerife cuesta.
lunes, 4 de abril de 2011
Afscheid
Morgen vertrek ik naar Spanje. Voor hoe lang? Geen idee.
Ik ga aan het werk als reisleidster op Tenerife, voor de Duitse organisatie Alltours.
Mijn zoektocht naar werk in Nederland, heeft niet opgeleverd wat ik hoopte. Wel was het een verrassing zoveel lieve en betrokken mensen te hebben leren kennen. Ieder van jullie heeft er toe bijgedragen, dat ik, ondanks de tegenslagen, fijne herinneringen aan deze periode heb.
Ik ga aan het werk als reisleidster op Tenerife, voor de Duitse organisatie Alltours.
Mijn zoektocht naar werk in Nederland, heeft niet opgeleverd wat ik hoopte. Wel was het een verrassing zoveel lieve en betrokken mensen te hebben leren kennen. Ieder van jullie heeft er toe bijgedragen, dat ik, ondanks de tegenslagen, fijne herinneringen aan deze periode heb.
Muchas gracias por todo y un abrazo
Suscribirse a:
Entradas (Atom)